گاه

گاه به خود، مسیر و حتی نفس هایم شک می کنم.

که ای بینوا، این همه غوغا برای چیست؟

بسیار اند قدم هایی که برنداشتیم، تا مبادا کفش هایمان گِلی شود. افسوس که لذت زندگی در خنده به کفش گِلی بود.

حال اینکه تا خودِ آسمان هفتم می توان رفت با قدم هایی که بیهوده برداشتیم برای هیچ و پوچ.